not in the mood to think of a title.

Hallo lieve lezers,

Deze gaat uit naar meneer Brouwer met zijn vriendschappelijke verzoek om een nieuwe update,

Dus, nadat ik Elske alle blogs tot nu toe heb laten schrijven en stiekem niet eens de moeite heb genomen om ze te lezen zal ik het maar voor een keer overnemen. (sorry elsje)
En aangezien ik dus geen idee heb wat al onze lieve lezers al weten geef ik wel gewoon een update van begins af aan uit de oogjes van moi, Merel.

De eerste week was een lichtelijke schok. Geen dagelijks programma om te volgen, De kids hadden hun zomervakantie want ja jongens het is hier nu een aangename temperatuur van 30 graden, we verbleven in een wit kamertje afgezonderd van de rest van de vrijwilligers (no socializing) en zouden binnen twee weken de enigste vrijwilligers in het project zijn zonder te weten wat te doen als er al iets te doen was. alleen maar omdat de vrijwilligers met zijn allen op vakantie gingen. Al deze teleurstellingen zorgden voor verschrikkelijke heimwee bij Els. Dus het waren niet de meest blije eerste dagen. Maar al snel Was alles op gelost:

Geen vast schema heeft er voor gezorgd dat ik nu de vrijheid heb om twee maal per week een art class te geven voor een groep monsterlijke kindjes en 2 prive’ lessen met een vrouw half verlamd, bezwelkt onder de ziekte HIV. Haar schrijf kant kan ze niet meer gebruiken dus haar schilderijen zien eruit alsof ze zijn geschildert door een 5 jarige, maar ze zijn prachtig. Over hoe ze haar toekomst ziet met haar 2 jongens, de twee liefste jongens van de wereld! (op mijn broertjes na natuurlijk)
Ja jammer dat niet alle kids er waren door hun vakantie, maar voor de wezen van Nkosi’s Haven hebben we verschillende activiteiten kunnen organiseren. Toen ik naar Lynn ging om te vragen of we naar beneden konden verhuizen in de cottage van de rest om beter te kunnen intrigreren bleek het dat ze ons boven had geplaatst omdat we blijkbaar beiden 16 jaar zijn. Nadat ik dat uit de wereld had geholpen konden we gelijk onze spullen pakken.
Na een paar dagen kennis te hebben gemaakt met de 6 andere vrijwilligers besloten Els en ik mee te gaan naar Kaapstad, binnen een
week zaten we in het vliegtuig voor 11 dagen heerlijk vakantie vieren.
Door omstandigheden was Elske’s heimwee nog 1,5 maand aanwezig tot het bezoek van haar boyfriend maar ze had teminste niet meer de wens om een ticket terug naar huis te boeken wat een opluchting voor mij was.

Ondertussen zijn er al wat bergen beklommen, is er een ziekenhuis bezocht, heb ik gedoken met de haaien, gesurft met de haaien, een prachtige klif wandeling gemaakt met dolfijnen die 100 m verder uit het water doken, struisvogel tot zebra tot oesters gegeten, het zwembad van onze politieke mega rijke buurman bezocht en nog veel en veel meer met nog veel en veel meer in aantocht.
Nu klinkt het wel heel erg als een vakantie daarnaast is er natuurlijk ook wel een hele serieuze kant.

Alle bewoners van Nkosi’s Haven zijn hier terecht gekomen doordat ze op wat voor een manier dan ook in aanraking zijn gekomen met HIV/aids. De een heeft het zelf, de ander heeft zijn of haar moeder aan deze vreselijke ziekte verloren. Er zijn ook mensen die seksueel zijn misbruikt en nu met HIV moeten leven. Moeders met hun kinderen en wezen.

Zoveel HIV om me heen en eerlijk gezegd merk ik er bizar weinig van. De ziekte hebben ze hier heel goed onder controle, zelfs als er op een of andere manier bloed op bloed contact zou zijn is er 40 nog iets % kans dat je besmet bent. Geen zorgen ik ga deze uitspraak niet op de proef stellen, het is maar voor het idee. Het is ook niet dat iedereen rondloopt met een bordje: ik ben HIV positief of Mijn moeder is HIV positief maar ik niet. Het is gewoon een mini dorp met mensen die met elkaar leven zoals ze dat ook wel in Nederlandse dorpjes doen. Je komt pas meer te weten waneer er een gepast moment voordoet om er een vraag over te stellen maar ja, hoe vaak gebeurd dat nou.

Toch heb ik een paar situaties bijgewoond: In week twee was er een reuni voor de ex bewoners van Nkosi’s Haven, Na een dans voorstelling, een voorstel ronde en een speech van de grote baas Gail Johnson was er een slide show, een herdenking aan oude vrienden, buurvrouw, maar ook moeder, naast me barste Johanna, zo’n 14 jarig, stoer meisje in tranen uit nadat ze haar overleden moeder voorbij zag komen.
Later was ik samen met Sandra, mijn duitse-vrijwiligger-colega in het kantoor voor Gail om iets te bespreken terwijl er een klein jongetje, zo’n 7 jaar binnen kwam lopen in de armen van Gail kwam staan en haar vertelde dat ie net van wat testen uit het ziekenhuis terug kwam, HIV positief.. We will fight thrue this together she said..
Zoals ik eerder al zei heb ik een prive les met Lorato, een moeder van 2 jongens. Ze is flink toegetakelt door haar ziekte en is 1 beroerte dicht bij het einde van haar leven, bij het achterlaten van haar lieve jongens. Maar ze is sterk, en schildert haar hele toekomst plan, ze heeft zo veel hoop en ik heb enorm veel bewondering voor haar.
Zo zijn er ook nog kinderen die hun ziekte met zich mee dragen, littekens, zware ademhaling, uitslag en andere dingen die verwijzen naar een zwakke weerstand.

Een ding waar ik achter ben gekomen in deze anderhalf maand is dat ik het absoluut niet eens ben met het concept van de Haven, Moeders komen hier met hun kinderen en de regel is dat als de kinderen volwassen en zelfstandig genoeg zijn (zo’n 18 jaar en klaar met school) de haven moeten verlaten en de wereld in gaan. Maar hoe word je zelfstandig als alles in het leven in je schoot word geworpen? Het zit namelijk zo:
Voedsel word dagelijks door the kitchen verzorgd, voor 7.00 uur ontbijt, om 11.oo is het fruit hour om 13.00 een warme maaltijd, om 18.00 een warme maaltijd. Zelfs de lunchboxen voor alle 130 kinderen van jong tot oud worden verzorgd, met een snack tussendoor.
De was word voor ze gedraaid, acticiteiten worden door ons georganiseerd en anders zitten de kinderen zich in de weekenden te vervelen. En de kinderen beginnen pas met werken als ze uit school zijn gestapt of gezet om wat voor een reden dan ook.

Al dit speelt ook mee in het gedrag van de kinderen. Een dankjewel zul je niet snel horen. Ze hebben geen manieren, zijn ondankbaar, gierig, kennen geen grenzen, het zijn ontembare monsters. Hoe ouder de kinderen hoe meer het meevalt, maar er is altijd wel iets van deze eigenschappen te herkennen. Met natuurlijk wat uitzonderingen. Er zijn ook hele lieve kinderen en Gracy onze keuken engel is de meest dankbare vrouw die ik ooit heb ontmoet..

Tja wat nog meer, dat was het wel zo’n beetje. Voor de mensen die niet halverwege zijn afgehaakt vanwege de om precies te zijn 1191 woorden bedankt voor het lezen! En meneer Brouwer en andere blog missers, ik hoop dat u en uw collega’s weer een (of meerdere) week verder kunnen zonder een beetje boos op mij en elske te worden.

Al het goeds gewenst! Ik zie jullie weer terug in ons koude kikkerlandje over nog maar 4 weken! De tijd gaat veeeel te snel, waren het er maar meer..

Merel Michels